Bila seorang kawan yang cuma cari kau bila dia susah
Apa kau rasa?
Sekali dua.
Mungkin kau rasa, o......kaaaayy. Boleh aaaaa.
Kalau dah setiap kali yang-mungkin-999kali-susah baru ingat kau,
baru terasa nak cari kau,
Then time tu mungkin ada rasa nak bunuh orang
Nak makan orang.
Mula la nak isytihar jadi pembunuh, kanibal dan bakal perang dunia ketiga.
Dasyat tak dasyat.
Kau tak rasa ke,
Dia yang kat atas tu nak sound kau directdirect trang-tang-tang sebenarnya?
Apa kau buat bila kau senang?
Ada ke kau ingat Dia sentiasa?
Ada?
Ada ke terasa masa sujud solat tu,
hampir sangat Dia dan kita?
Tapi bila dah susaaaahhh
Frust yang bukan takat menonggeng lagi dah,
Tertiarap backflip balik kuang semua ada,
Baru terketarketar angkat tangan mintak itu mintak ini.
Ibadah level mencanak naik.
Yes.
It is good.
Tapi bila da senang,
Back to normal. Macam kau tak pernah kenal Dia.
Bila susah lagi,
Lagi sekali baru terketarketar angkat tangan.
Lagi sekali.
Hidup manusia bukan takat 999kali susah punya.
Berjutajuta itu mungkin.
Kalau dah setiap kali susah baru reti ketarketar cari Dia
What the hal kau persoalkan sikap kawan kau yang cuma cari kau time dia susah?
Kau pun sebijik serupa sejiban je perangai dengan kawan kau tu.
Malu la weh. Reti dak?
So tak payah jadi kanibal sangat nak makan diri sendiri, nak makan kawan kau tu.
Bila diri sendiri serupa je perangai.
Syukurlah, Dia tu Maha Baik, Maha Penyayang.
Malu la.
Malu.
Bebelan utk diri sendiri di pagi buta.